Onlangs zag ik een documentaire over pesten. De npo had hier een thema van gemaakt. De documentaire ging over een getalenteerde jongen die op 16-jarige leeftijd zelfmoord pleegde nadat hij zijn leven lang gepest was.
Eigenlijk zou ik moeten zeggen: ‘zijn leven kort’, want als je 16 jaar bent, ben je in feite nog maar net begonnen.

Ik werd hiervan heel triest en koud.

Ik moest denken aan een van mijn eigen zoons. Niet omdat ik zoiets alleen kan voelen als ik mij voorstel dat mijn zoon zoiets had gedaan, maar omdat de jongen zacht was, open en van zingen en dansen hield.
Misschien was die jongen niet zo ‘jongensachtig’. Misschien hield hij niet zo van stoeien en vechten. Hij hield in ieder geval niet van voetbal en wel van musical.

Ik moest denken aan toen ik voor de eerste keer naar een schoolgesprekje ging op de basisschool. En dat ik toen van te voren dacht dat we het zouden hebben over hoe leuk en lief mijn zoon was en dat de juf dat ook vond.
Dat was helemaal niet zo. Daar gingen we het niet over hebben.

Het ging ten eerste over wat mijn zoon allemaal nog niet kon en wat wel zou moeten volgens de normeringen die daarvoor stonden. En niet over wat hij allemaal wél kon. (Wat heel erg veel was.)
Ten tweede ging het erover dat de juf vond dat mijn zoon een potentieel geval was om gepest te worden.

Ik ben toen na afloop de hele weg fietsend naar huis gehuild.

Mijn zoon is nooit gepest, maar hij houdt nog steeds niet zo van stoeien, vechten en ‘jongensachtige’ dingen. Hij is een fantastische danser en kan prachtige muziek maken: eigen nummers die hij zelf zingt. Hij is open en heel erg lief. En ook krachtig, maar niet met geweld. Hij doet alles op zijn eigen manier.

Waarom wordt de ene zachte en open jongen wél gepest en de andere niet?

Was het omdat die andere jongen opgroeide in een dorp waar je vooral of alleen op voetbal kon? Was het omdat hij een zusje had en mijn zoon een nogal fel en bijdehand broertje? Was het omdat ik een vechtende leeuwenmoeder ben, die altijd al een zeer gevoelige antenne heeft voor respectloos gedrag en buitensluiten? Was het omdat mijn zoon meteen beste vrienden werd met het allerbijdehandste meisje van de klas? Was het omdat mijn zoon op een enigszins elitaire school zat waar kunstzinnigheid en intellect hoog in het vaandel stonden? Was het omdat wij in de grote stad woonden en wij als ouders onze kinderen ‘wereldwijs’ maakten?

Ik zie de dood niet als het einde, maar een jongen van 16 die de dood in wordt gepest, vind ik absoluut onaanvaardbaar.