Mijn opa was wat men noemt een ‘verzetsheld’.
Over mannen als hij wordt gezegd:
‘Niet alleen bracht hij zijn eigen leven in gevaar, maar ook dat van zijn gezin.’

(Over mijn oma gaat het nooit, zij stierf een voortijdige ‘natuurlijke’ dood aan uitgezaaide borstkanker.)

Mijn vader herinnerde zich nog tot op hoge dementia dat vroeger in zijn slaapkamer een primitieve ‘drukpers’ van Het Parool stond.
Met een dekentje erover.

Over mijn vader gaat het nooit, hij stierf een voortijdige ‘natuurlijke’ dood in een digitale isolatiecel op een Corona-afdeling in een ziekenhuis in Amsterdam.

Ik herinner mij mijn vader als een man die niet kon ingrijpen als dat nodig was.
Hoe hij sprakeloos en passief toekeek toen ik seksueel misbruikt werd.
Net als mijn opa, was mijn vader een lieve man zonder bravoure.

(Over mij gaat het nooit, want ik leef nog.)
Liever praten wij over de doden dan over de levenden.
En over helden.

Helden zijn daders.
Slachtoffers zijn wij allemaal.
Slachtoffers kunnen daders worden.

Werkelijk verzet gaat over Mens zijn.
Werkelijk verzet is gedragen daadkracht vanuit respect met al het leven.
Zonder lintje, edelmetaal of applaus.

De pest met je oude verhalen!
Geen volksheld,
Geen volkslied,
Geen vlag!

Dat is mijn parool!