Jarig Jetje zou trakteren alle meisjes van de klas
Jetje had wat uitgekozen waar ze zelf zo dol op was
Ulevellen bracht ze mee, ieder kreeg er minstens twee

Uit: Jarig Jetje, kinderliedje ‘uit de oude doos’

Mama Appelsap is het verschijnsel dat je iets anders hoort en meezingt dan er daadwerkelijk bedoeld is door de schrijver van een lied.

Ulevellen zijn snoepjes, maar geen kind dat dat weet. Nu niet en vroeger ook niet. Zelf dacht ik altijd dat Ulevelle de oudere zus van Jarig Jetje was. Zij was zo vriendelijk om datgene waar Jarig Jetje zo dol op was, mee te brengen. En ze was niet zuinig of gierig geweest. Sympathieke vrouw, die Ulevelle.

Mijn vader dacht ook altijd dat Ulevelle een vrouw was. Hij vertelde eens dat hij vroeger altijd zong:

Ulevelle brak haar been, ieder brak er minstens twee.

Minstens twee?

Hoeveel benen hebben wij dan?
Vreemd genoeg had ik jaren later nadat ik dit hoorde, een aparte ervaring waarbij ik meer dan twee benen had. Het was in Peru (het land van mijn dromen). Toen ik bij de Sjamanen in het tropisch regenwoud was. Het was eigenlijk een beetje beangstigend.

De laatste tijd denk ik veel aan octopussen en inktvissen. (En aan orka’s, maar daar denk ik altijd veel aan, I love blackfish.)

Vaag en zweverig?

Het wapen van de octopus is zwarte inkt. Dat is ook mijn wapen, al is het geen analoge inkt meer.
Net als de octopus kan ik mensen bij hun trauma’s en weggestopte emoties brengen. Of ze daarmee confronteren. Sommige mensen noemen mij daarom ‘vaag’ en ‘zweverig’ en willen – zogenaamd om die reden – niet met mij praten. Dat is stiekem alleen maar angst. Geeft niks.

Voor octopussen is het helemaal niet erg om een been te breken (er wordt altijd over armen gesproken, maar het kunnen net zo goed benen zijn, of een combinatie.) Een gebroken been of arm groeit gewoon weer aan bij een octopus. Vreemd eigenlijk dat dat bij mensen niet het geval is.

Fotoverantwoording:

In deze blog schrijf ik dat ik pas sinds kort ben gaan zeggen dat ik moeder ben en dat het vreemd is om plotseling moeder te zijn als je een kind baart. Ik was dus altijd al Mama Appelsap.

Ik herinner me nog goed dat deze foto gemaakt werd. En dat ik het mega-irritant vond dat mijn buurjongetje ook mijn poppenwagen wilde vasthouden. Ik was en ben totaal niet geëmancipeerd op dat vlak. Ik zag en zie dat volledig als mijn domein. Ik ben moeder aarde. Daar is niks vaags of zweverigs aan. Dat is heel down to earth.