Gisteren was ik in de stad waar alles ‘Moet kunnen’.

De stad van de banken en congressen.
De stad van de krotten en open riolen.
De stad van de dames met chauffeur.
De stad van de hoeren voor een knaak.
De stad waar iedereen verdient het zout in de pap.
Iedereen die een vinger in de pap heeft.
De stad waar ze altijd van droomden.
De stad die ze nooit zouden zien.

Iemand stelt de vraag, Remco Campert

Maar vandaag was ik weer in de stad waar stiekem misschien wel veel meer kan. Bijvoorbeeld dat je met je kind aan de borst op het fietspad een praatje maakt met voorbijgangers. En dat het helemaal oké is, dat een loslopende fotograaf dat even vastlegt.

Ik vind zeker dat dat moet kunnen. Een baby die honger heeft, moet per direct aan de borst gelegd kunnen worden.

En mooie dingen zijn er om vastgelegd te worden.