Ik ben moe van het duiden.
Het duiden van de tijd waarin we leven.
Het duiden van wat er gebeurt en waar het heen gaat.
Het duiden van wat er was, zal zijn en moet gebeuren.
Het duiden van wat ik voel of jouw duiden wat dat is.
Het lezen of horen van het duiden van wat jij voelt, deed en gaat doen.
Ik ben duidmoe, duidluistermoe en duidleesmoe.

Ik ben moe van vage taal die diepzinnigheid moet doen vermoeden.
Ik ben moe van vage taal die uit is op ‘o-wat-is-dat-waar-resonantie’.
Ik ben moe van vage taal die archaïsch is om meer ‘waar’ te laten klinken.
Ik ben moe van vage taal welke het gebruik van ‘welke’ inzet, als het prima ‘die’ kan zijn.
Ik ben vaagtaalmoe.
Ik ben moe van narcistische vaagtaalpraat.

Ik wil weten wat je doet als je denkt dat niemand kijkt.
Ik wil weten of je dan het verschil maakt.
Ik wil weten wie je bent als niemand kijkt.

Ik wil zien wie je werkelijk bent.
Zonder uitleg of verontschuldiging.

Spiritueel narcistisch misbruik is werkelijkheid.
Het is een aanval op je diepste kern.
Met holle woorden en ongedragen daadkracht.